David Bakker, educatie- en projectmedewerker van het Discriminatie Meldpunt Groningen liet ons ervaren wat zijn organisatie zoal doet, ook in het onderwijs en voor organisaties op het Hogeland. Hij leidde de avond op een ontspannen manier en als vanzelf kwam er een open gesprek op gang.
Quiz & gesprek: Een eerste indruk verdient een tweede kans
In de eerste ludieke oefening zagen we al hoe divers we waren: De geboorteplaatsen van de aanwezigen bleken te liggen tussen Bedum en Nieuw-Guinea! Daarna starten we met de grote vooroordelen-quiz. We kregen een lijstje met 10 beroepen/omschrijvingen en vervolgens 10 foto’s te zien. Wie is er advocaat en wie is ooit dakloos geweest? We moesten kiezen en bij onze eerste keuze blijven. Op deze manier werden we geconfronteerd met onze eigen vooroordelen en stereotypen. Want van een punk/gothic uitziende jonge vrouw verwacht je misschien niet dat ze chef kok is, en is de man met baard en tulband een terrorist of toch een politieagent? In het gesprek na de quiz ontdekten we elkaars gedachtegang en persoonlijke ervaringen. We praatten over het nut en het nadeel van mensen snel in een hokje plaatsen. En kwamen tot de conclusie dat het altijd de moeite waard is om beter te kijken en mensen te leren kennen.
Gewenste en vervelende vragen voor de Mystery guests
Na de pauze was de aandacht gericht op Amin en Wander, twee vrijwilligers van het Discriminatie Meldpunt Groningen aan wie we vragen mochten stellen.
Henk Reysoo verwoordt zijn ervaring prachtig:
“Wat kan luisteren toch heerlijk zijn! Luisteren naar jonge(re) mensen, bevlogen mensen, midden in het leven en volop in ontwikkeling, hoewel ze al een grootse ontwikkeling achter de rug hebben.
Amin is 10 jaar geleden vanuit Eritrea door de woestijn via Sudan in Nederland aangekomen nadat hij twee jaar in het leger gediend had. Nu werkt hij als sociaal-maatschappelijk werker in Midden-Groningen en zijn verhaal, maar ook zijn antwoorden op de open vragen die hij als Mystery Guest op zich afgevuurd kreeg, zijn indrukwekkend. Zijn grootste wapen? Zijn ontwapende humor.
Wander uit Bedum is transgender en ook zijn verhaal is bepaald niet alledaags. Welbespraakt beantwoordde hij de vragen en liet ons zien wat onbekendheid zoal aan reacties oproept. Vraag aan een ander niet zomaar iets wat aan jou nooit gevraagd wordt, leerden we van deze jonge mensen. Ze willen vooral zichzelf zijn en als een individu gezien worden, niet steeds maar in een hokje gestopt worden.
Om de situatie voor anderen beter te maken, zetten Amin en Wander zich met name in het onderwijs in. Ze willen onder jongeren discriminatie en inclusie bespreekbaar maken. Daar en in het gewone leven krijgen ze met een breed scala aan reacties te maken, lang niet allemaal zo positief. Ook een deel van onze eigen leden was zich er tot dan toe niet zo van bewust hoe vervelend dat kan zijn.
Dat dan toch opzoeken en willen verbeteren is dapper, verdient heel veel respect en naar hen luisteren… heerlijk is niet het gepaste woord, maar als een spons heb ik hun woorden in me opgezogen.”
